Serena beleza
O sol acariñáballe un brazo, fóra da sombra do parasol, revelando unha penuxe que a simple vista non se notaba. Non a preocupaba que as raiolas tinguisen a súa pel branquísima e sorría con dozura ao home sentado ao carón dela. Bebían unhas cervexas pensando nunha reconciliación imposible mentres a tarde esvaraba polos muros dos edificios circundantes, máis e máis vencidos polas sombras. Xa non había paixón, só tenrura.
0 Comments:
Enviar um comentário
<< Home