6.13.2005

Para sempre

Eu non podía vivir sen ela, tíñao claro, mais sabía que o noso amor estaba a piques de rematar; non me pregunten como porque estas cousas se notan: un arrepío convulso ao estender a man para acariciala, una mirada estrañada ante un quéroche murmurado na orella, un rechazo apenas disimulado con calquera escusa... Sabíao e por iso apelei aos meus coñecementos secretos, para permanecer ao seu carón aínda que ela amase a outro; convertido en lunar salteille ao bordo do beizo superior, xusto aí ao lado dereito, onde sempre un fino dedo repasaba unha engurra inexistente. E aquí estou, formando parte dela para sempre.