Plumas de pavón

Aceptara as plumas por bonitas e púxeraas nun púcaro de louza branca encol da mesa do despacho, moi preto da fiestra. Lembrábanlle a Argos e a Io, á furibunda Hera e ao salaz Zeus -a Dani encantáballe a mitoloxía-, bailaban ao ritmo da brisa que se coaba desde fóra, pero os ollos sempre se mantiñan fixos nel, como reprochándolle o seu triste presente, achando de menos os irmáns.
E o día en que adormeceu diante daquel balance tan aburrido, saltaron desde as canas e espetáronselle na fronte en busca doutra compañía. Agora Dani usa sombreiro ben encaixado até as cellas e nunca saúda pola rúa.