O monxe e a pantasma

Oraba na súa cela con fervor, os xeonllos espidos apoiados no chan de pedra rugosa, dirixidos os ollos cara á imaxe de Cristo crucificado, as mans xuntas palma con palma. Oraba para sentirse firme na fe, para que un sinal inequívoco lle asegurase que non estaba desperdiciando a vida; canto maior o seu afán, máis pesaba o silencio.
As gargalladas sacárono do rezo e virou sobresaltado: unha nebulosa informe vagamente humana sacudíase no aire a golpe de risos que ecoaban nas paredes núas, tremelucían coma estrelas no ceo escuro enchéndoo de esperanza. Por fin calmada, a pantasma soltoulle a queimarroupa: ¡Inocente! ¿E logo aínda non aprendiches que o teu deus non existe?
Parecía saber de que falaba.